August Vermeylenfonds

Moeders zitten levenslang in ons vel. Onze eerste hartslagen zijn slechts  klonen van het kolkende gevaarte, het wiegend schip, de stuwende  baren van hun lichaamssappen. De manier waarop we ademen ?  Zij hebben er het ritme van bepaald. We worden nostalgisch bij het  afscheid? Een afgeleide van hoe ons lichaam van het hunne moest  scheiden. Leeftijdsgenoten Eddy D’Haenens en Hans Claus (°1962) schreven  gedichten over hun inmiddels overleden moeder. Het waren sterke  vrouwen die in het zelfde tijdsgewricht van voor en na de tweede  wereldoorlog standpunt hebben ingenomen en hun zonen kneedden. Afwisselend strijdbaar en kwetsbaar, met versregels die hen als een  navelstreng bindt, beschrijven zij het pad dat zij welwillend of in weerwil  namen, in een tijd die zoals toen nogmaals kantelt. Vergezeld van muziek door Juno Haelterman lezen ze gedichten uit  ‘Overwicht’( 2010 ) en ‘Het werd tijd’ ( 2022 ).